Stary plac zabaw

Elena

- No widzisz. Ja każdego potrafię rozgryźć. - odparła po chwili przenosząc z powrotem wzrok na dziewczynę i zaśmiała się.
- No przyznam Ci rację. Jakkolwiek bardzo nie lubiłabyś mówić to cisza zawsze będzie gorsza. - dodała po chwili.

Gość

Za dużo przezyłam z tą ciszą i teraz stała się dla mnie zbytnim balastem - stwierdziła.
Może powiedz mi cos o sobie - powiedziała z uśmeichem. Tak to chyba było dobre pytanie. Dowie się czegoś o niej.

Elena

Westchnęła cicho. Druga osoba ją już o to pyta. Ale tym razem opowie. W końcu i tak by musiała. - Nazywam się Elena Varga i pochodzę ze Słowacji. Do szóstego roku życia mieszkałam w Chorwacji, jednak zostałam zmuszona do zamieszkania w Słowacji. Wiodłam raczej szczęśliwe życie dopóki nie dowiedziałam się, że moja mama jest ciężko chora. Zmarła w szpitalu dokładnie w Nowym Roku dwa lata temu. Został mi wtedy tylko tata, jednak on wkrótce po moich osiemnastych urodzinach zginął w wypadku samochodowym. Została mi rodzina w Chorwacji. Byłam tam przez jakiś czas, ale w końcu podjęłam decyzję przeprowadzki. I tak się znalazłam tutaj. - odparła mrużąc lekko oczy. Nie, będzie twarda i się nie rozpłacze. W końcu nie jest już dzieckiem...

Gość

Przykro mi - powiedziała. Dziewczyna nie miała łatwego życia. Mogła o to nie pytać.

Elena

- No cóż.. trzeba to przeżyć. Życie się dalej toczy.- westchnęła. - A poza tym, nie jestem jedyna. Wiele osób spotykają takie rzeczy,a nawet czasem jeszcze gorsze - dodała.

Gość

a myślałam, że to ja miałam do niczego życie - powiedziała wzdychając.

Elena

- No właśnie. Teraz Twoja kolej. Opowiedz coś o sobie. - poprosiła i spojrzała na Weronikę z ciekawością jej historii z życia.

Gość

Jestem z Nowego Jorku. Mam 17 lat i interesuje się zwierzętami. Uwielbiam czytać książki. W szkole byłam postrzegana jako kujonica wiec jestem nieśmiała lecz dzięki temu miastu otwieram się. To chyba tyle - powiedziała z uśmeichem.

Elena

- Hm... To jestem Twoim przeciwieństwem. Nigdy nie lubiłam się uczyć. A jak już to robiłam, to z przymusu. W końcu jak skończyłam 14 lat postanowiłam się zabrać do roboty, bo miałam mnóstwo zaległości. Stopniowo zaczęłam się przyzwyczajać, że codziennie po szkole uczę się i odrabiam lekcje. No i stało się to moją codzienną rutyną... - uśmiechnęła się kątem ust do dziewczyny. - Ale na szczęście byłam w klasie bez takich ludzi, którzy ciągle wyzywają od kujonów, a i ja sama tak na nikogo nie mówiłam. Dla mnie takie coś jest żałosne. Potem w przyszłości, takie osoby mają nijakie prace i się temu dziwią... - skończyła i odetchnęła głęboko.

Gość

U mnie w szkole takich ludzi było na pęczki - powiedziała z uśmeichem.
Nie wiem czemu się tak na mnie wyzywali - dodała po chwili wzdychając.

Elena

Wzruszyła ramionami. - Ja też nie wiem. Po prostu tacy ludzie są na świecie i tego nie zmienisz... - odparła odgarniając kosmyk włosów za ucho.

Gość

bardzo bym chciała - powiedziała przeczesując włosy dłonią.
Lubisz jesien - zapytała.

Elena

Wzruszyła ramionami. - Czy ja wiem. Z jednej strony jest radosna i kolorowa, a z drugiej taka sobie, bo mam częściej migrenę przez nagłe skoki ciśnienia. - odparła. - A Ty?

Gość

Ja uwielbiam jesień i zimę. Najbardziej ze względu na psy. W ziemie mogły sie wyszaleć w śniegu, a w lezień w liściach - powiedziała z uśmeichem.

Elena

- A masz może jakieś zwierzęta? - spytała uśmiechając się kątem ust. Zaczęła się delikatnie huśtać, ciągle trzymając książkę w rękach, o której całkiem zapomniała.