Ławeczka

Camille

Ona z kolei po ładnych paru minutach otworzyła oczy i na chwilę wyprostowała się. Zaraz jednak, gdy tylko dostrzegła bruneta, wróciła do poprzedniej pozycji. Nie miała zamiaru przepraszać, zresztą uważała, że to nie jej wina. Dlatego właśnie postanowiła poczekać, aż on się złamie. Jeżeli w ogóle.

Mike

A on nie zamierzał się złamać. no może gdyby na nią spojrzał miałby tam jakieś wyrzuty sumienia, ale po to miał zamknięte oczy.

Camille

Westchnęła głęboko i otworzyła oczy. O nie, na pewno nie podejdzie - przecież nie zrobiła nic złego i nie miała za co przepraszać. Wstała z ławki i z nudów obeszła raz mały park, po czym wróciła na poprzednie miejsce. Tym razem jednak postanowiła odpocząć na drzewie - i tak właśnie zrobiła. Wdrapała się na wysoki konar i położyła na plecach, przymykając oczy. Teraz nie musiała go oglądać, co niezmiernie ją cieszyło. Fakt, że sukienka była dość uciążliwa - tym bardziej, że wyżej był większy wiatr, dlatego też zmuszona była trzymać jedną ręką ubranie. Teraz jednak zupełnie się wyłączyła i właściwie trwała w półśnie.

Mike

Otworzył oczy w nadziei, że już jej nie ujrzy, no i nie zobaczył jej. Wzrok wbił dokładnie w tą ławkę na której siedziała przed paroma minutami dziewczyna. Mimo tego, że jej nie widział zaczynał mieć wyrzuty sumienia. Powinien ją przeprosić, ale nie miał zielonego pojęcia gdzie ona jest. W końcu nie będzie jej szukał po całym mieście jak głupi.

Camille

Ona tymczasem siedziała na drzewie po drugiej stronie. Siedziała, a właściwie leżała. Ziewnęła bezgłośnie. Zrobiło jej się strasznie nudno. Zresztą, nie było to dziwne. Nieco bardziej wybudziła się z chwilowego letargu i z nudów zaczęła cicho nucić jakąś ułożoną przez siebie melodię. Przy okazji przypomniała sobie, że dawno nie grała na pianinie - i nagle nabrała ochoty, by to zrobić.

Mike

Chłopak usłyszał jakąś melodie. Na pewno to była dziewczyna. Wstał i podążył za nią. Kiedy był przy drzewie spojrzał w górę. Tak to na pewno Cam. Wdrapał się na drzewo i usiadł naprzeciwko niej.
- Przepraszam - mruknął jedynie pod nosem.

Camille

Momentalnie ucichła i otworzyła oczy, jednak nie podniosła się.
- Możesz... możesz powtórzyć? - poprosiła cicho. Była zbyt zaskoczona, że się przełamał, by dotarł do niej sens tego słowa. Po chwili chyba zrozumiała, co powiedział Mike, i aż usiadła. Podparła się na dłoniach, żeby nie spaść, i popatrzyła na niego badawczo. Czyżby mówił serio?

Mike

Musi to po raz kolejny powtarzać? Nie dość, że się przełamał i powiedział to raz musi po raz kolejny.
- Przepraszam - mruknął cicho tak, że dziewczyna musiała dokładnie go słuchać by to usłyszeć.

Camille

Tym razem jednak słuchała uważnie. Może aż nazbyt.
- Ja też przepraszam. Za to wszystko, co poszło nie tak. - odpowiedziała półszeptem, patrząc na czubki swoich butów. Nie chciała się teraz rozpłakać, przynajmniej nie tak, by Mike to widział. Usiadła więc prosto, zwieszając nogi z konaru, i bardzo ostrośnie oparła głowę o jego tors, dłońmi lekko przytrzymując się szyi bruneta. Teraz chociaż nie zobaczy jej łez, o ile takowe się pojawią. Miała nadzieję, że nie.
- Mógłbyś trochę tu zostać? - zapytała delikatnie, bo wciąż nie wiedziała, czy zaraz się znowu nie pokłócą. Póki co, miała wrażenie, że zaraz zostanie odepchnięta - dlatego możliwie delikatnie opierała się o swojego przyjaciela. Dawało jej to poczucie bezpieczeństwa, jakby mógł ją ochronić przed tym, co złe - mimo że nie był to już jej stary kompan, teraz zupełnie się zmienił.

Mike

Brunet już się w ogóle nie odezwał tylko oplótł dziewczynę rękoma. Nie odsunął się, bo jeszcze by się znowu pokłócili. Z resztą nie za bardzo chciał się od niej odsunąć.
Sam nie wie czemu ona w ogóle chce z nim rozmawiac. Już t5yle dziewczyn przepraszał i jedyne co dostał to w pysk, a Cam mimo tego, że zachował się jak zachował nadal się do niego odzywa. Do tego mu w tak szybkim czasie przebaczyła. ciekawe dlaczego.

Camille

Pluła sobie w brodę, że nie poczekała chociaż chwilę z wybaczeniem mu. Niby - jak dla niej - nie była to wielka uraza, ale przeważnie się tak robi. No cóż - jak widać, u niej wyglądało to inaczej.
- Nie gniewasz się na mnie? - zapytała z nutką nadziei w głosie. Może chociaż to, może nie zamierzał się obrażać. Lekko obróciła twarz i popatrzyła brunetowi w oczy. Nie wyglądał na obrażonego. Przynajmniej tak jej się wydawało.

Mike

- Nie - odparł lakonicznie. Niby czemu miałby byc obrażony? Przecież to nie ona się tak zachowywał tylko on. Uśmeichnał się kątem ust.

Camille

W odpowiedzi uśmiechnęła się lekko.
- Dziękuję. - powiedziała tylko i delikatnie cmoknęła bruneta w policzek, po czym wróciła do poprzedniej pozycji. Była mu wdzięczna za samo to, że jest obok. Po poprzednim dniu nie pozostało z niej nic - teraz zachowywała się jak zawsze. I dobrze wiedziała, co się dzieje. Cieszyła się z tego - mimo niezbyt przyjemnej pobudki, teraz wszystko szło dobrze.

Mike

- Za co? - zapytał sie. Przecież nic nie zrobił tylko ją przeprosił. A może dla niej to było coś wielkiego, że ją przeprosił. Dla niego słowo przepraszam to było słowo jak każde inne.

Camille

- Za to, że jesteś. - odpowiedziała wprost, przymykając powieki. Mogłaby tak siedzieć do końca świata, którego pewnie by nie zauważyła. Miała trochę zdrowego rozsądku, ale równocześnie była niepoprawnie zakochana - nawet jeżeli była to druga odsłona bruneta, właściwie jakby był inną osobą.