Mieszkanko Cam.

Mike

Miała klucz tylko i wyłącznie w tylnej kieszeni więc chłopak podszedł i wyciągnął go po czym otworzył sobie drzwi i poszedł do salonu. Usiadł na kanapie i starał się by tym razem nie pójśc do sypialni.

Camille

Parsknęła tylko.
- To nie fair. - orzekła od razu, wiedząc, że teraz tylko z własnej woli mógłby tam iść. Raczej ciężko byłoby jej przenieść faceta do innego pomieszczenia.
- Wiesz, łóżko ma dużo plusów. Chociażby to, że jest szersze od kanapy. - oznajmiła. Oczywiście już po krótkiej chwili siedziała przy oparciu sofy.
- I większe. Czyli bardziej praktyczne. - dorzuciła jeszcze. Przysunęła się do bruneta i złożyła na jego ustach kilka pocałunków.
- Wiesz, jest także wygodniejsze. Nie musisz bać się, że zlecisz. - wymieniała dalej. Skoro nie chciał iść prośbą, pozostawał szantaż. Musnęła wargami jego szyję, chcąc zorientować się, jaka będzie reakcja.

Mike

- Jakoś marnie ci to wychodzi - oznajmił jej. Ona myśli, że parę razy dostanie od niej buzi i już jej ulegnie? I tu sie grubo muli. On pozostanie nieugięty chociażby ona nie wiem jak się starała.

Camille

- Czyżby? W takim razie dobranoc. - oznajmiła i wstała gwałtownie. Wyszła, zadzierając do góry brodę - o tak, teraz trzeba było udać obrażoną. Przebrała się w nocną bieliznę i położyła pod kołdrą, tyłem do drzwi, choć zostawiła je otwarte.

Mike

Chłopak usadowił się wygodnie na kanapie i spojrzał w sufit. Nie miał ochoty na spanie tylko zaczął rozmyślać o wydarzeniach. Tyle się wydarzyło w przeciągu trzech miesięcy.
Kiedy już wszystko przemyślał, wstał i ruszył do sypialni. Położył się koło dziewczyny. W końcu nie powiedziała mu, że ten ma zakaz wstępu czy coś.

Camille

Ta z kolei dalej udawała obrażoną, więc leżała obrócona plecami do bruneta. Oczywiście cały ten czas rozmyślała. Właściwie o wszystkim, dokładnie tak samo ogólnie jak brzmi to pojęcie. Nie zamierzała jeszcze zasypiać.

Mike

Chłopak przysunął się do niej i przytulił ją.
- Obrażona ? - zapytał chociaż oczywiście znał odpowiedź.

Camille

- Tylko trochę. - mruknęła; było to w połowie prawdą, bo była urażona, ale w naprawdę małym stopniu. Popatrzyła przez okno. No tak, słońce zaczynało zachodzić.

Mike

- Ale o co ? - zapytał. nie rozumiał czemu jest obrażona. W końcu tylko i wyłącznie postawił na swoim.

Camille

- Mam swoje powody. - mruknęła w odpowiedzi, nie odwracając się. Chodziło jej o to, że ten chłopak zdawał się wcale nie cieszyć z zaproszenia i zdawało jej się, że nie zależy mu na niczym.

Mike

Musnął ją delikatnie w szyje.
- Przepraszam, ale ja zawsze stawiam na swoim - powiedział
- I proszę nie gniewaj się na mnie za to jaski jestem - dodał.

Camille

- Czasami ciężko cię rozszyfrować, ale właśnie to jest najfajniejsze. Nie jesteś taki jak tysiące osób. A tak serio, prawie się nie gniewałam. - odpowiedziała, uśmiechając się kątem ust. Żeby udowodnić, że nie jest w żaden sposób urażona, obróciła się twarzą do bruneta i oparła czoło o jego skroń.
- Obydwoje mamy trudne charaktery, ale mimo wszystko ze sobą wytrzymujemy. Nie bardzo wiem, jakim cudem. - podsumowała; w końcu tak samo stawiali na swoim i byli ostatnio bardzo uparci. Delikatnie pocałowała chłopaka w policzek, żeby nie myślał, że przebywanie z nim jest dla niej czymś w rodzaju kary. Było wręcz odwrotnie.

Mike

- Też mnie to dziwi - powiedział. Mimo tego iż czasami się sprzeczali tak jak teraz o te głupie spanie chłopak lubił z nią przebywac.

Camille

- Nie wiem, jak tobie, ale mnie przebywanie z tobą sprawia wielką przyjemność. Jesteś moim najlepszym przyjacielem i zdążyłam się przyzwyczaić do twoich wybryków. - zaśmiała się cicho. Właśnie dlatego wróciła - stęskniła się za bliskością bruneta, dzięki któremu nie myślała o tym, co przeszła niedawno.

Mike

- A ja już przyzwyczaiłem się do tego iż potrafisz sobie mnie owinąć wokół palca chociaż nie podoba mi się to - powiedział.