Mieszkanko Cam.

Camille

- okej, w takim razie przyjaciele. - powtórzyła i ponownie się uśmiechnęła. Ciekawe, ile tych swoich uśmiechów miała w zanadrzu - zapewne bardzo dużo. Rzuciła szybkie spojrzenie za okno, jednak ponownie przeniosła wzrok na Matta.
- chodź, posłuchasz czegoś. - rzuciła w pewnej chwili i nie czekając na odpowiedź, zaprowadziła chłopaka do drugiego, dotąd zamkniętego pokoju. Usiadła na małym stołku, obok pianina, otworzyła je i zaczęła grać. Była to jej własna, najnowsza kompozycja - a dziewczyna do 18. roku życia, przez 12 lat, uczyła się gry w szkole muzycznej, więc brzmiało to... krótko mówiąc, dobrze.

Matt

Stał wsłuchany i oczarownay wręcz jej muzyką. Takiej melodi jeszcze ni słyszał. Czuł ją całym sobą , była piękna. Uważnie przyglądał się ruchom jej dłoni. Szybkie, sprawne i delikatne.

Camille

Nim Camille skończyła grać, minęła jeszcze długa chwila. Potem przez chwilę trwała przy pianinie, w końcu wstała i obróciła się do chłopaka, cała rozpromieniona. Kochała to, dlatego miała swoje pianino i tu - długo się o nie awanturowała, miała kłopot z transportem, ale... upór ma swoje dobre strony.
- i jak? - spytała.

Matt

-Doskonale-przyznał zaglądając jej głęboko w oczy. Był pod sporym wrażeniem. Wszystko w mgnieniu oka się zmieniło.Troski się ulotniły. Cam umiała zmobilizowac do życia.

Camille

- hej, zupełnie serio? i nie blefujesz? - zapytała ze zdziwieniem. Na jej twarzy pojawił się wyraz niedowierzania. Może i grała dość dobrze, ale bez przesady, nie spodziewała się, że taka będzie reakcja Matta.
- a ty, grasz na gitarze, tak? - upewniła się. Na moment ich spojrzenia spotkały się, ale tym razem blondynka nie spuściła wzroku.

Matt

-Tak zgadza się-odpowiedział odrywając wzrok od jej błękitnych oczu. -Ale dawno nie grałem-dodał po chwili w razie gdyby miała w domu i gitarę. Jednak po jej koncercie naszło go na powroty do tych czasów kiedy się tu wprowadził.

Camille

- może któregoś razu chciałbyś mi zagrać? - zasugerowała delikatnie, nie chcąc za bardzo narzucać swojej woli. Nie zamierzała naciskać, ale posłuchałaby jego gry, była strasznie ciekawa.
- moglibyśmy zagrać coś w duecie, skomponować nowy utwór. - wpadła na kolejny z - jej zdaniem - dość dobrych pomysłów. Mogliby spędzić ze sobą więcej czasu i mieć więcej rozrywki.

Matt

-Czemu nie-odparła usmeichając się szerzej-Właściwie to Twój pomysł bardzo mi się podoba-dodał po chwili. Tak naprawdę to był swietny pomysł. dzięki niemu wróci do lepszych chwil.

Camille

- świetnie. kocham grać, a do tego będziemy mogli mieć niezłą zabawę. - stwierdziła z szerokim uśmiechem. Rozejrzała się po nieco chłodniejszym pokoju i chwyciła blok techniczny leżący na biurku w smukłą dłoń.
- moje szkice. - oznajmiła, pokazując kartki chłopakowi.

Matt

Uważnie przejrzal jej prace analizując ukłąd kresek -Masz talent-powiedział pewny swoich słow i odłożył blok na stojącą obok półkę. -Coś jeszcze jest czym mnie tak mile zaskoczysz.?-spytał pełen ciekawości. Lubił kiedy otaczała go sztuka.

Camille

- wątpię, chyba że masz ochotę na lekturę paru wierszy. czasem coś tam piszę. - przyznała z lekkim uśmiechem. Właściwie mogłaby dać je chłopakowi do przeczytania, dlaczego nie. Posłała mu przyjazny uśmiech.
- może teraz ty mnie czymś zaskoczysz, jeśli chcesz. - stwierdziła w końcu i znowu się uśmiechnęła.

Matt

-No to musilibyśmy przenieść się do mnie.-powiedział proponując jej zmianę miejsca. Tak nawet zagrałby dla niej, czmeu nie. Nie widziałw tym nic złego.

Camille

- jasne, mogę iść i teraz. nie mam nic do roboty. - oznajmiła, pełna zapału.
- poczekaj pięć minut. - poprosiła i tyle ją widział. Równo pięć minut później pojawiła się za chłopakiem, w cienkich rajstopach i sukience przed kolano. Musiała się przyzwoicie ubrać.
- dobra, jestem gotowa. - zakomunikowała. Wiadomo, poza założeniem płaszcza i butów.

Matt

Zaśmiał się cicho na jej widok.-No cieszy mnie to cieszy.-powiedział nie kryjąc tego,że taki wygląd i strój mu się podobał. Ruszył więc do przedpokoju.

Camille

Dziewczyna podreptała za chłopakiem i zatrzymała się w przedpokoju. Założyła swoje kozaki, a choć była mała, nie ceniła trików z obcasami i jej buty nie posiadały takowych.
- prowadź. - mruknęła, gdy już założyła swój płaszcz. Zahaczyła dłoń o jego łokieć i wyjęła klucze na wierzch, chcąc zaraz zamknąć drzwi od domu. Nie przedłużajmy, powiedzmy więc, że już wyszli, a Camille zamknęła te drzwi.