Kawalerka

Dalia

***

Najwyższa pora, by wrócili. Trochę się nawyjeżdżali i w rezultacie zupełnie nieplanowanie wracali później. Podczas jazdy samochodem, wciąż zastanawiała się, czy, kiedy i jak powiedzieć Noahowi, że spodziewa się dziecka, bo jak na razie ten fakt pozostawał jej tajemnicą, i to od jakiegoś tygodnia. Westchnęła pod nosem. Ciężko było po prostu to powiedzieć, bo i reakcja mogła być różna, i w ogóle - no, tak jakoś wyszło.
W końcu dojechali, chociaż w zamyśleniu o mało co nie spowodowała jakiegoś wypadku. Wysiedli z samochodu. Popatrzyła na blok, do którego znów przyszło jej wrócić. No tak, już niedługo mała kawalerka okaże się za mała. I to sporo za mała. Mogła się założyć, że tak będzie. Znowu westchnęła. Przepadała za tym mieszkaniem, teraz, gdy wiązała z nim wiele przyjemnych wspomnień.
Wzięła z małego bagażnika wszystko, co powinna zabrać, czyli jakieś ciuchy i akcesoria, i oczywiście swoje kosmetyki, po czym zamknęła samochód i wspięła się po schodach, nawet nie oglądając, pewna, że Noah idzie za nią. Otworzyła drzwi od domu, postawiła bagaż niedaleko drzwi i z pewnym zmęczeniem opadła na rozkładaną sofę. Co jak co, ale w domu najlepiej, nawet po pobycie w dobrym, naprawdę dobrym hotelu.

Noah

Całą drogę przyglądał się Dalii. Zachowywała się inaczej niż tydzień temu. Zdażało się, iż wiele razy zamyślała się nie wiedząc co czyni. Chwycił do rąk kilka walizek i ruszył za nią. Gdy już znalazł się w salonie bagaż odstawił na bok. Posłał do niej ciepły uśmiech. Ściągnął bluzę siadając obok niej. Objął ją ramieniem. Zapytał:
- Coś się stało? Jesteś taka nieobecna. Martwię się o Ciebie.

Dalia

Zawahała się. Teraz, kiedy nadarzyła się okazja, by oznajmić mu dobrą nowinę, znowu nie miała pomysłu, w jaki sposób najlepiej to zrobić. Zamknęła oczy i przytknęła policzek do szyi bruneta, zadowolona, że nareszcie jest w swoim mieszkaniu - ciasnym, ale własnym.
- Wciąż nie mogę uwierzyć, że jesteś moim mężem. To określenie pasuje do podstarzałego pantoflarza. - skłamała bez wahania, i mimo że miała poważne myśli, uśmiechnęła się na samą myśl, jak mógłby wyglądać za kilkadziesiąt lat. Chociaż, w sumie było realne, by za tyle właśnie dalej razem mieszkali i żyli. Ta wizja byłaby naprawdę ciekawa, i musiała przyznać, że chciałaby jej dożyć, no i w ogóle.
W końcu, po kilku minutach rozmyślań, postanowiła, że w sumie lepiej powiedzieć to teraz. Odsunęła się na kilkanaście centymetrów od bruneta i odczekała chwilę, aż postanowiła ująć to jak najzwyczajniej.
- Będziemy mieć dziecko, jestem w ciąży! - pisnęła radośnie, dopiero teraz ujawniając, jakie uczucia wzbudzała w niej ta wieść; w jasnych oczach brunetki łatwo było doszukać się wesołych iskierek, a w jej głosie dużej radości.

Noah

Zaśmiał się delikatnie:
- Przesadzasz. Nie każdy facet musi być pantoflarzem. - uśmiechnął się. Pocałował ją w policzek. Gdy usłyszał, że będzie miał dziecko nie wiedział co zrobić. W końcu wstał i wziął na ręce Dalię. Zaczął z nią się kręcić i krzycząc jaki on to jest szczęśliwy. Długi czas minie zanim się uspokoi.

Dalia

Parsknęła śmiechem i przytuliła się mocno do bruneta, w sumie nie spodziewała się u niego takiej reakcji. No cóż, dużo rzeczy zaskakuje i to właśnie było dobre - nie mogła niczego przewidzieć.
- Musimy znaleźć większe mieszkanie, urządzimy je razem. Inaczej będziemy mieli kłopot z pomieszczeniem się w trójkę na przykład tutaj. Wiesz, w końcu musimy mieć oddzielny pokój, no i mały na pewno też wolałby mieć swój. - stwierdziła i dotknęła dłonią brzucha, po chwili czując, że od tego wszystkiego zaczyna jej się trochę kręcić w głowie, ale w sumie było to dość przyjemne.
- Dobra, postaw mnie. Możesz się cieszyć, ale chyba chcesz, żeby dziecko było zdrowe. - rzuciła, niemalże pewna, że tym argumentem zmusi Noaha, by ją postawił. Po chwili zaśmiała się.
- Wiesz, jesteś już żonaty, teraz dochodzi dziecko... No, no, tata pełną gębą. - mruknęła z szerokim uśmiechem, mierzwiąc brunetowi włosy.

Noah

Słysząc słowa Dalii natychwiast odstawił ją na ziemię, padł obok niej na koloana. Przyłożył głowę do jej brzucha. Zamknął oczy, szepnął:
- Czuję to, czuję że będzie to dziewczynka. - uśmiechnął się lekko. Po czym podniósł się z ziemi. Pociągnął ją za sobą. Usiadł w fotelu, a żonę usadowił na swych kolanach.

Dalia

Przytuliła się z zadowoleniem do bruneta i zastanowiła chwilę.
- Myślałam, że przyjmiesz to inaczej. Powiedziałabym ci parę dni wcześniej, gdybym wiedziała, jak zareagujesz. Jesteś kochany. - niemalże wykrzyknęła, wciąż pod wrażeniem tego wszystkiego. Musiała stwierdzić, że był niemalże idealny, i w sumie nie żałowała ani chwili od czasu, gdy go poznała.
Spędziła moment, wpatrując się w oczy Noaha, aż splotła dłonie na jego szyi i obdarzyła pocałunkiem.

Noah

Odwzajemnił pocałunek. Obiął ją w talii, uśmiechnął się delikatnie. Szepnął:
- Nie wiesz jak bardzo pragnąłem mieć dziecko. Teraz wydaje mi się, że wszystko idzie ku dobrej myśli, lecz zawsze w mym życiu wychodzi inaczej. Na sam konie wszystko niszczę. Mam nadzieję, iż teraz tak się nie stanie. - westchnął w duchu wpatrując się w jej oczy. Nie wyobrażał sobie życia bez niej i dziecka.

Dalia

Zmarszczyła brwi. Ledwie wrócili, wszystko jest świetnie, a tutaj wysłuchuje historii, że będzie źle. Nikt nie powiedział, że życie musi być złe, i zamierzała walczyć z tą opinią.
- Nie mów tak, masz całe życie na zamartwianie się. Życie z nami. - tu lekko dotknęła swojego brzucha, dając do zrozumienia, dlaczego użyła liczby mnogiej.
- Wiesz, musimy się szybko przeprowadzić. Tak, jak ci wcześniej mówiłam, moje typy to dwa mieszkania. Trzeba to zorganizować tak, żeby ze szpitala wrócić już od razu do nowego domu. - odeszła na chwilę i odnalazła opisy oraz zdjęcia mieszkań, rzecz jasna bez wyceny. Dobrze to pamiętała, a pieniądze nie liczyły się tak jak wspólne szczęście, jak uważała. Podała wielką teczkę z danymi Noahowi, żeby mógł przejrzeć to wszystko. Oceni, pojadą, zobaczą i będzie po sprawie. Meble miała już wybrane, pozostawała tylko kwestia gustu jej ukochanego, ale o to się na razie nie martwiła.

Noah

Przytaknął głową. Dalia miała rację, w tej chwili musiał się opiekować nią i nienarodzonym dzieckiem. Wziął do ręki teczkę z ofertami. Uśmiechnął się pod nosem, po upływie kilku minut natrafił na duży dom z ogrodem. Oddalony od miasta. Zaledwie kilka kilometrów do szpitala. Dwa piętra, wielki taras. Ta oferta była najlepsza wśród pozostałych inny6ch. Podał kartkę z opisem domu Dalii. Noahowi to najbardziej pasowało. Zapytał:
- Co o tym sądzisz?

Dalia

W natłoku ofert chyba przegapiła tę, właściwie myślała bardziej o mieszkaniu, ale musiała przyznać, że pomysł był dobry. Postanowiła jednak podroczyć się z Noahem.
- Wiesz, drogi, umeblowanie będzie bardziej kosztowne, a do dziecka będę biegać po schodach w obie strony. - zacmokała; chociaż te niby-wady były dla niej mało istotne, bo właściwie podobała jej się propozycja, miała ochotę sprawdzić reakcję bruneta.

Noah

- Widziałaś ile ma pokoi na parterze? Trzy. Jeden na kuchnie, drugi na salon zaś trzeci możemy urządzić dla dziecka. A co do finansów... Nie musisz się tym przejmować. Przez ten cały rok odkładałem na czarna godzinę. Zdziwisz się ile tego uzbierałem. - uśmiechnął się ciepło. Podszedł do niej. Obiął w talii. Szepnął:
- Zobaczysz, wszystko się ułoży. Meble na początek można przewieźć z twojej kawalerki i mojego mieszkania. Jakoś się urządzimy.

Dalia

No nie, przebił ją. Nie było nawet o co się kłócić. Uśmiechnęła się z zadowoleniem i oparła podbródek na barku bruneta.
- Myślałam, że nie znajdziesz na to rozwiązania. Odziedziczyłam tyle pieniędzy, że możemy żyć spokojnie i sto lat, kupując nowy dom z meblami co trzy. Więc wszystko będziemy mieć nowe i wspólne. Chciałam sprawdzić twoją zaradność, ale chyba mnie przebiłeś. Przykro mi. - mruknęła, chociaż ton jej głosu sugerował coś odwrotnego. Obdarzyła Noaha buziakiem w skroń i lekko pogładziła po policzku. Wyraźnie znowu nad czymś myślała. Stale to robiła.
- Czyli umawiamy się na oględziny domu, a jak wszystko pójdzie zgodnie z planem, tam się przeprowadzimy. - oznajmiła. Na całe szczęście domek nie wymagał remontu, a jedynie odmalowania i wstawienia mebli, a to - przy wynajęciu dobrych ludzi - było łatwe.