Dom na końcu miasta.

Noah

Szybko wziął rękę, schował ją do kieszeni. Nie był wszystkiego tak pewny. - Mam nadzieję, ze nastepnym razem spotkamy sie jeszcze. - mruknął do niej ciepłym głosem.

Gość

Dziewczyna westchnęła cicho i otworzyła oczy.
- Mogę ci to obiecać. Tyle, że na razie też nigdzie się nie wybieram. - oznajmiła. Machinalnie wyciągnęła dłoń i przesunęła nią po policzku chłopaka. Nie mogła jednak przewidzieć jego reakcji, więc opuściła rękę.

Noah

Z lekką nieśmiałością musnął ją delikatnie w usta. Odchylił głowę, czekał na jej reakcję. Może to wszystko działo się zbyt szybko? Noah wiedział tylko tyle, ze powoli zaczynał sie uzalezniać od dziewczyny.

Gość

Tamara nie spodziewała się takiej reakcji, ale musiała przyznać przed samą sobą, że przeszedł ją kolejny dreszcz. Czy to możliwe, że właśnie się zakochała? Tego nikt nie mógł stwierdzić ani przewidzieć. Nie chciała postępować tak, jak nie powinna. Może powinna odczekać i dać sobie czas na przemyślenie. No właśnie, powinna. Rozum teraz przegrywał z pragnieniami ciała dziewczyny. Przysunęła się do chłopaka i delikatnie, prawie że nieodczuwalnie, odwzajemniła pocałunek. Najgorsze jednak było to, że nie ufała swoim własnym uczuciom. Bała się cokolwiek stwierdzić, a jeszcze bardziej bała się zranić tego chłopaka.

Noah

Odgarnął jej włosy na plecy - Dać ci czas? - zapytał szeptajac jej do ucha, musnął ja kolejny raz w usta, uśmiechnął się kącikiem ust do niej.

Gość

- Sama już nie wiem. - mruknęła dziewczyna, przygryzając wargę. Mogłaby choć raz zdecydować się, co powinna - albo co chce - zrobić. Przemaszerowała przez pokój i opadła na kanapę.

Noah

Usiadł na przeciwko niej, nie hciał nalegać na nią. Przyglądal się jej z namysłem, głowę połozył na dłoni. Uśmiechnął się nikle. Zaczął bawić sie swoją komórką.

Gość

- Jesteś zupełnie pewien tego, co czujesz? - zapytała szczerze, lustrując chłopaka wzrokiem. Och, gdyby tak mogła odpowiedzieć mu jasno, co czuje. Wiedziała, że - jeśli to naprawdę było to uczucie - wbrew sobie rani bruneta.

Noah

Przez chwile jeszcze milczał, po czym nabrał powietrza w usta - Tak, jestem pewien. Może to zabrzmieć dziwnie, ale działasz na mnie jak narkotyk. - oznajmił unikając jej wzroku.

Gość

Dziewczyna westchnęła cicho, spoglądając na bruneta. Takiego scenariusza się nie spodziewała. A zaczęło się tak niewinnie. Nawet nie spostrzegła, kiedy zupełnie się przy nim rozluźniła. Nie chciała, żeby tak odczuwał jej obecność. Wolałaby stawić na zwykłą przyjaźń, ale... Tak bardzo bała się urazić uczucia chłopaka. Chciała, by był szczęśliwy, a jednocześnie to właśnie ona przeszkadzała mu w tym.
- Nie ma innego sposobu, żeby ci pomóc, prawda? - zapytała cicho.

Noah

- Jest, wyjdziesz i zostaniemy tylko przyjaciółmi. Cóż, jak zwykle musze robic wszystko w nieodpowiednich momentach. - odpowiedział jej zatrzymując swój wzrok na jej oczach.

Gość

- Nie mogę dłużej ukrywać uczuć głęboko w sobie, muszę pozwolić im ujrzeć światło dzienne. Nie potrafię określić, co czuję. To wszystko właśnie przez nie. - mruknęła i przygryzła dolną wargę. Starała się jakoś rozluźnić i wsłuchać w tak zwany głos serca, jednak nie przynosiło to spodziewanych efektów. Wśród mętliku w głowie brunetki nie mogła niczego dosłyszeć (?).

Noah

zaśmiał się, nie odezwła się. Na jego twarzy nie pojawił się najmniejszy grymas. Nic. Przyglądał się dziewczynie i jej poczynianią. Dał jej czas, by wszystko sobie poukładała.

Gość

Tamara starała się wsłuchać w swe odczucia. Jak na razie totalnie jej nie szło. Siedziała tak z kilkanaście minut - zero, nic, null, brak. Jak kto wolał. Chyba powinna postąpić tak, jak podpowiadała jej intuicja - ale i ta milczała. Nie miała pojęcia, co powinna zrobić. Nigdy dotąd nie musiała szukać wyjścia z takiej sytuacji. Na pewno nie chciała wyjść i zostawić tak ich obojga. Wiedziała, że prędzej czy później będzie musiała to uczynić, a wtedy zmierzy się z lawiną myśli zasypujących jej głowę, których na razie skrzętnie pilnowała i nie dawała im możliwości przedostania się do świadomości. Czuła tylko, że coraz bardziej uzależniała się od tego chłopaka. Ciężko było jej znieść myśl, że mieliby się rozstać na dłużej - albo chociażby i jeden dzień. Tylko to wcale nie musiało oznaczać miłości.

Noah

Nabrał powietrza w usta, zapytał - Nad czym tak myślisz? - zapytał odkładajac na stół swoją komórkę, nie miał pojęcia co ze sobą zrobić. Swój wzrok zatrzymał na dziewczynie, na jej oczach.