Dom Mike'a 35/7

Mike

Brunet przez dłuższy czas szukał kluczy aż w końcu znalazł je. Na szczęście. Jeszcze by je zgubił co było w jego przypadku bardzo prawdopodobne. Otworzył drzwi i wszedł razem z rudowłosą do mieszkania. Udał się z nią do salonu, a po chwili ulotnił się do kuchni. Zjawił się w salonie z dwoma herbatami. Podał jedną dziewczynie po czym usiadł obok niej, stawiając swój kubek na stole.

Camille

Chwyciła kubek w dłonie, by trochę je ogrzać.
- Opowiadaj. - rzuciła lakonicznie i zdjęła buty, żeby móc oprzeć nogi o brzeg kanapy. Popatrzyła ciekawym wzrokiem na Mike'a, czekając na jego opowieść.

Mike

- ale co? - zapytał. w końcu nie było co opowiadać.
- To lepiej ty opowiadaj co się u ciebie działo przez ten czas. - zaproponował.

Camille

Zmarszczyła brwi.
- Nic. Czekałam. - wzruszyła ramionami, było to półprawdą. Fakt, czekała, ale niekoniecznie na niego - na kogokolwiek do rozmowy - i nie w mieście, tylko daleko od niego.

Mike

- Byłaś w mieście cały czas? - zapytał. Nie zdziwiłby się gdyby wyjechała. W końcu w mieście ostatnio nikogo nie ma więc czemu miałaby tutaj tak sama siedziec?

Camille

Pokręciła przecząco głową, nie zdobywając się na jakąkolwiek odpowiedź. Przechyliła lekko kubek i upiła trochę swojego napoju, co pomogło jej się rozgrzać.
- Lepiej powiedz, gdzie byłeś i co robiłeś. - poprosiła.

Mike

- Byłam daleko i nie robiłem nic - odparł. Tak jakoś wyjechał z kumplami, obił różne rzeczy. Szkoda gadac.

Camille

Pokiwała głową, jednak zrobiła to w taki sposób, że można było zauważyć, co o tym myśli. A myślała, że to nieprawda. Domyślała się, co robił. Chyba że się zmienił. Wątpiła w to.
- Okej. Przyznaj się, ile dziewczyn zaliczyłeś w czasie nicnierobienia. - chociaż brzmiało to jak rozkaz, uśmiechnęła się przymilnie i zdawała się być zadowolona z sensownego pytania.

Mike

- wiesz co jak możesz tak o mnie myśleć - powiedział oburzonym tonem. No trzeba przyznać, że w czasie nic nie robienia parę razy zaliczył, ale nie jego wina.

Camille

Prychnęła mu z rozbawieniem w twarz.
- Nie wierzę, żebyś nagle zrobił się grzeczny. - oznajmiła i chociaż była w jakimś stopniu zazdrosna, bo przekonana, że kilka panien sobie znalazł, uśmiechnęła się do niego szeroko. Jednocześnie świadoma była, że jej zazdrość jest trochę nie na miejscu. Mogła być dumna z tego, że zalicza się do jednej z niewielu kobiet, z którą Mike rozmawia, a nie tylko pcha się do łóżka, zawsze coś. Właściwie to ją trochę pocieszyło.
- Ja też się wiele nie zmieniłam. Może tylko trochę. - zauważyła, bo ciężko byłoby mu to odkryć samemu. Jej przemiana była naprawdę drobna, po prostu nie była aż tak dziecinna. Tylko odrobinę mniej.
W ogóle, w wielu kwestiach w ogóle się nie zmieniła. To jednak była informacja dla niej samej, nie dzieliła się tym faktem z nikim wokół. Przypomniała sobie, że nie zgotowała brunetowi powitania, więc postanowiła zająć się tym teraz. Na wszelki wypadek odstawiła obie herbaty, przytuliła się do niego i musnęła wargami w skroń. Jeżeli będzie miał ochotę na cokolwiek innego, nie zamierzała mu bronić - jak to ona - ale jednocześnie sama wszystkiego robić, no nie? Zresztą kto wie, na ile był dawnym Mikiem i na ile ją lubił, jeżeli jeszcze w ogóle. Czasem miała co do tego wątpliwości.

Mike

Spojrzał na dziewczynę kątem oka. On jakoś nie widział tej zmiany. Ani z charakteru ani z wyglądu. Z drugiej strony Mike rzadko kiedy dostrzegał taki małe drobiazgi. W jego mniemaniu każdy facet tego nie widział więc nic złego w tym nie widział. Mniejsza o to.
Nie poczuł, że ta się do niego przytuliła i musnęła go od razu zrobiło mu się jakoś tak ciepło od środka. Był pewien, że coś tam jeszcze do niej czuł, ale czy ona to czuła? Zapewnię nie. Gdyby wcześniej powiedział jej te dwa słowa zapewnię teraz nie czuł by do siebie wielkiego żalu, że stracił rudowłosą. I to są jego wielkie wady. Boi się mówić o uczuciach, a potem żałuje, że o nich nie powiedział.
Przez jakiś czas brunet nawet łudził się, że dziewczyna na niego poczeka czy coś w tym stylu, ale teraz stracił wiarę. Bo niby czemu ona miała na niego czekać skoro on ani razu nie pokazał, że mu na niebieskookiej zależy?
Nie chciał się przed rudowłosą też przyznać jakoby miał kontakty z innymi dziewczynami, bo czuł się jakby ją zdradził czy coś w tym stylu. Ale przecież nie byli parą. Mimo tego brunet czuł się dziwnie i takie uczucia dawno w nim nie zagościły. Odkąd zakończył pewnie rozdział w życiu nigdy nie odczuwał czegoś takiego jak wyrzuty sumienia. Może coś tam jeszcze zostało w nim coś ze starego Mike. Tego który miał uczucia i śmiało o nich mówił.

Camille

Nie miała pojęcia, jakie są myśli jej towarzysza, jednak zdawało jej się, że zaczęła mu się nudzić. Sama nie wiedziała, ile w tym prawdy - skoro jednak nijak nie zareagował na jej posunięcie, usiadła normalnie, jak gdyby nigdy nic, ot, kilkadziesiąt centymetrów dalej. Nie chcąc dać po sobie poznać tego, że w jakikolwiek sposób poczuła się dotknięta, chwyciła kubek z herbatą w dłonie i opróżniła go do połowy. Zastygła w bezruchu, patrząc w jeden punkt.
- Świętujesz dziś swój powrót? - rzuciła w przestrzeń, nie racząc się nawet obejrzeć. Zupełnie jakby się obraziła, a nie do końca tak było. W myśli stwierdziła, że brunet i tak na pewno nie zrozumie, o co chodzi. Jeśli chodzi o jej uczucia, naprawdę bardzo mało rozumiał. Ona sama zresztą też.

Mike

Brunet domyślił się, że zamyślając się zupełnie zapomniał o dziewczynie więc ta stwierdziła, że on ją po prostu olewa. Przysunął się do niej nie odpowiadając jej na pytanie i musnął ją delikatnie w policzek.
- Jak ty w ogóle ze mną wytrzymujesz? - zapytał wracając do poprzedniej pozycji.

Camille

Nie przypuszczała, że zrobi coś takiego, więc odruchowo się odsunęła. Zaraz jednak postanowiła naprawić swój błąd i chwyciła bruneta za rękę, patrząc prosto na niego.
- Jest ciężko, ale daję radę. - odpowiedziała szczerze. Właściwie nigdy nie zastanawiała się, dlaczego zazwyczaj jest obok - tak było jej dobrze i czuła się bezpiecznie, ot co.
- To jak dziś świętujesz? - zapytała ponownie. Zamierzała go męczyć, póki nie odpowie - a co.

Mike

- Ja tam bym na twoim miejscu już dawno uciekł od siebie jak najdalej - odpowiedział. Swoim zdaniem nie był dobrym towarzyszem do rozmów.
- Nie - odparł. w końcu nie było po co. Tyle razy już ty przyjeżdżał.