Mały lasek

Pixie

-Nie wiem Noah, nie wiem-powiedziała cicho. Przymknęła oczy i wsłuchała się w szum wiatru.

Noah

Westchnął głucho. W głowie miał kompletny bałagan. Był zagubiony we włąsnym życiu. Pocałował ją w policzek. Wstał. - Spacer? - zapytał podając jej dłoń. Uśmiechnął się delikatnie.

Pixie

-Chętnie-powiedziała ciepło i chwyciła go za dłoń.Szła kawałek obok niego i zerkała nań co chwile.-Ty ją kochasz prawda.?-spytała cicho.

Noah

- Wiem tylko tyle, że ona mnie kocha nad życie. A ty? Kochasz Seth'a? - zapytał patrząc na nią ciepłym wzrokiem. Objął ją swym ramieniem. Oblizał swe suche wargi.

Pixie

Spojrzała na niego i uśmiechnęła się.-Miłość jest piękna.-powiedziała ciepło zerkając w oczy chłopaka. Przeniosła wzrok po chwili na zaśnieżoną ścieżke.

\\ zaraz wracam tylko się psiak odlać musi więc czekaj!! \\

Noah

- Bardzo... - mruknął z lekkim grymasem na twarzy. Westchnął ponownie. Poszedł do wielkiego drzewa. Kucnął, nabrał do rąk trochę śniegu. Uformował z tego kulkę śniegu.

Pixie

-Co robisz .?-spytała przystając. Niechciała by tak nagle się odrywał. Przechyliła lekko głowę na bok i przyglądała mu się.

Gość

Mały, zagubiony chłopiec krążył po mieście w cienkiej, poszarpanej bluzce, drżąc z zimna. Huck usiadł gdzieś pod drzewem i pocierał o siebie ręce, by nie czuć dojmującego mrozu. Chuchnął i patrzył niezbyt przytomnym wzrokiem w obłoczek dymu. Był tak nietrwały - tak jak i marzenia, wszystko, co posiadamy w życiu. Westchnął cicho. Słyszał, że jest nazbyt poważny jak na swój wiek, ale teraz zdał sobie z tego sprawę. Przytulił do siebie małego misia, swojego jedynego przyjaciela, jedyną istotę, którą kochał.
- Będzie dobrze, jutro będziesz miał co jeść. - odezwał się dziecięcym, lekko zachrypniętym głosem. O tak, zdążył się przeziębić, o co nietrudno, gdy nie ma się kurtki zimą.

Madeleine

Przyszła. Westchnęła lekko, nie zauważając małego chłopca stanęła obok niego. Przejechała delikatnie po włosach. Dopiero po kilku minutach poczuła, że obok niej jest ktoś jeszcze. Lekko przekręciła głowę, spojrzała na niego. Kucnęła przy nim, uśmiechnęła się ciepło.

Gość

Mały, zlękniony Huckleberry skulił się pod drzewem i mocno objął swojego misia, gładząc go po głowie. W ciemnych oczach zabłysły łzy; jak można się domyślić, bał się obcej dziewczyny, która znalazła się tutaj tak nagle. Nie miał czasu na ucieczkę czy schowanie się, co byłoby dla niego najlepsze - biorąc pod uwagę strach przed innymi. Odsunął się kawałek i przetarł policzek brudną dłonią, przy okazji hacząc nią o poszarpane, cienkie ubranie. Z jego gardła nie wydobył się żaden dźwięk, bo nie miał odwagi zagadać. Przerażała go ta wysoka, obca osoba, dla niego wyglądająca jak dorosła. Przez przeżycia z przeszłości każdy człowiek wzbudzał w Hucku takie właśnie uczucia.

Madeleine

- Boisz się? Nie masz czego. - powiedziała do niego. Z torby wyciągnęła jedną kanapkę. Rozpakowała ją, podała chłopczykowi - Chyba nie odmówisz? - zapytała, a uśmiech z jej twarzy nie znikał.

Gość

Pokręcił przecząco głową. Za nic nie przyznałby się, że tak się jej bał, ale nie zamierzał brać nic od nieznajomych, tak już miał. Życie zdążyło go nauczyć bardzo wiele.
- Dziękuję. - odparł sennym, lekko zachrypniętym półszeptem, chociaż głód walczył ze strachem. Gdyby nie jego upartość, ten pierwszy dawno wygrałby pojedynek. Na całe szczęście umiał odmówić i mocno trzymał się postanowień. Siedmiolatek przez chwilę zastanawiał się, gdzie mógłby zamieszkać, bo niedługo przecież będzie noc. W końcu jednak, nie wymyśliwszy nic, postanowił odłożyć to na później. Spojrzał na dziewczynę, marszcząc lekko brwi. Chyba nie miała tak złych zamiarów.

Madeleine

Spojrzała na niego z bladym uśmiechem. schowała kanapkę do torby. Usiadła obok niego. - Pewnie bardzo cię ktoś skrzywdził, lecz ja tego nie zrobię. Chcę dla Ciebie dobrze. Masz może, gdzie spać i czy w ogóle masz jakikolwiek dom? - zapytała jednak świadoma, że chłopak może nie odpowiedzieć.

Gość

Popatrzył na Madeleine i zastanowił się, czy powinien odpowiedzieć. Mogła chcieć go wydać, na przykład w ręce policji, w końcu nie powinien był sam wędrować.
- Lubię koty. - stwierdził swoim chłopięcym głosem, a kąciki jego ust uniosłyby się ku górze, gdyby umiał się uśmiechać. Zawsze marzył o własnym kocie i chciał jakiegoś spotkać, choćby w czasie swojej wędrówki.

Madeleine

Zaśmiała się zakładając kosmyk włosów za ucho. - Ja też, tylko że nie mogłam go mieć. Mogę powiedzieć, że miała w pewnym stopniu podobne życie jak ty tylko, że miała dom i rodzinę... - westchnęła głucho.