Las za miastem

Mike

- Tak wiem która to Lisa i muszę szczerze przyznać, że do Matta nie pasuje. Do niego pasuje delikatna dziewczyna taka jak ty, a nie Lisa która udaje, że faceci do diabły - powiedział. - Mówiłem mu, ze nie powinien brać ze mnie przykładu, bo się zakocha, ale on to miał gdzieś. No i się zakochał. Musisz z nim porozmawiać szczerze chociaż i tak wiem, zę to nic nie daje. Jedynym sposobem byłoby dać mu nauczkę. I jako jego najlepszy kumpel mówie to z trudem, ale żebyście go obydwie zostawiły. Może doceni miłośc - wytłumaczył.

Camille

- Dobry z ciebie doradca. Gorsze jest to, że to nie jest takie proste. Obie już wcześniej to zrobiłyśmy i żadna długo nie wytrzymała. On twierdzi, że nie umie wybrać, a my obie go kochamy. Tak, wiem, żałosne, ale prawdziwe. - przewróciła oczami, myśląc o tym, jakie wrażenie musi wywierać na Bogu ducha winnemu chłopaku ta historia. Pewnie ma jej po dziurki w nosie, ale tak się stąd zmyć nie wypadało.

Mike

- Ja go nie rozumiem. - Jak można się zakochac w dwóch dziewczynach? Ja już rozumiem działać na dwóch frontach, ale bez zakochania - powiedział. Nie rozumiał tego. - Boże spraw bym tego nigdy nie doświadczył - powiedział unosząc wzrok ku górze.

Camille

- Też tego nie pojmuję. Niby dobrze go znam, ale czasami zachowuje się jakoś dziwnie. Trochę jakby wariował. Sama nie wiem, o co chodzi. Może miałam rację, chcąc wyjechać, może rzeczywiście jestem zbędna. - mruknęła, przygryzając nerwowo wargę. Jeżeli to miałoby być najlepsze wyjście, gotowa była wyjechać, co zresztą miała zrobić już parę razy.

Mike

- Też masz powód. Nie wyjeżdżaj. w ten sposób nie zapomnisz. To najgorsze co może byc. Żyj tak jakby od nie był ważny dla ciebie. W końcu oboje się odkochacie - powiedział. - Czuje się dziwnie obmawiając mojego najlepszego przyjaciela - dodal.

Camille

- Dobra, nieważne. Tego nie da się zrobić ot tak. - tu pstryknęła palcem, żeby pokazać, jak nagle musiałaby się zacząć tak zachowywać.
- Gdybym była daleko, miałabym cięższą drogę do pokonania, nie wracałabym, a tak... To nie wypali. - skrzywiła się lekko.

Mike

- Och Matt namieszałeś i to poważnie - powiedział sam do siebie. Chał coś doradzic dziewczyne, ale nie potrafił. Nie był dobrym materiałem na przyjaciela

Camille

- Okej, głowy ci nie zawracam. - stwierdziła, na powrót przywołując na twarz swój szeroki uśmiech. Tym razem był nieco wymuszony, ale takich rzeczy u niej nie widać, można się tylko domyślać.
- Masz w zanadrzu jakieś ciekawe historie? - spytała z tym razem prawdziwą ciekawością, bo zamartwiać całe życie to się nie będzie, o nie.

Mike

- Nie, ale ty na pewno masz - stwierdził z uśmeichem. - Więc opowiadaj - dodał po chwili.

Camille

- Jej, nie mam nic pod ręką. Kawały mam. - parsknęła śmiechem i popatrzyła na Mike'a. Właściwie żadna z jej opowieści nie była dosyć ciekawa, warta opowiedzenia.

Mike

- No to opowiadaj. Trochę humoru nie zaszkodzi - powiedział z uśmeichem. Z resztą on cały czas się uśmeichał. Nawet nie wiedział czemu.

Camille

- Ej, nie mogę. Jak je mówię to nie śmieszą, nie mam do tego talentu. - stwierdziła i teatralnie pociągnęła nosem, chociaż w środku parsknęła śmiechem. Zawsze, gdy nie było to niezbędne, udawanie wychodziło jej dobrze.

Mike

- Pozwól, że ja to ocenie - powiedział. - A teraz mów. Nie jest na pewno źle - zapewnił.

Camille

- Okej, ale ty też będziesz mówił, bo cię przegadałam. - zastrzegła i opowiedziała mu parę tam kawałów, jakie znała - mnie się nie chce przytaczać, więc może pominę ten fragment.

Mike

- No wcale nie tak tragicznie. Nawet jak na mój gust bardzo dobrze - powiedział z uśmeichem.