Las za miastem

Dalia

- Przeżyjesz. Na aparat mnie nie stać, ale trąbkę słuchową kupię. - zaśmiała się dźwięcznie i odgarnęła włosy z twarzy. Wzięła głęboki wdech. Zadecydowała, że zaśpiewa swoją ulubioną piosenkę - balladę rockową U2 o tytule One. Blondyn będzie już drugą osobą w mieście, która ją usłyszy. Odetchnęła i zaczęła śpiewać.

Mike

Chłopak uważnie ją słuchał. Kiedy skończyła uśmiechnął się szeroko.
No to ja może poproszę o ta trąbkę - powiedział.

Dalia

Dalia wykrzywiła usta w podkówkę i wyciągnęła z kieszeni jakąś małą kartkę papieru. Zwinęła ją w coś, co przypominało lejek, i wetknęła chłopakowi do ucha, tak, by mu go czasem nie uszkodzić.
- Słyszysz, co mówię? - zapytała, wręcz krztusząc się ze śmiechu.

Mike

Pokręcił przecząco głową. Uśmiechnął się.
Opłacisz mi kurs języka migowego - powiedział poważnie lecz po chwili zaczął się śmiać.

Dalia

- Nie ma mowy, sama cię go nauczę. - mruknęła i roześmiała się. Dziwiła się, że ten zamyślony chłopak zachowuje się teraz zupełnie inaczej. Ciekawe, jaki jest zazwyczaj. Może teraz chce ją zmylić i dlatego się tak zachowuje.

Mike

A potrafisz - zapytał. No tak teraz udowodnił, że jednak słyszy. Nie przestawał sie uśmiechać.

Dalia

- Mogę coś wymyślić. To jest łatwe. Jak nie dam rady, będziesz pisał informacje na kartkach. - stwierdziła i wytknęła chłopakowi język. I pomyśleć, że po dwóch latach rozmów z gwiazdami albo samą sobą potrafiła jeszcze żartować i była dość towarzyska. No, ale to dobrze.

Mike

No dobrze to zakupisz mi kartki i długopis - powiedział szczerząc zęby w uśmiechu. Humor mu powracał.

Dalia

- Pewnie, jedną masz jeszcze w uchu. - zachichotała dziewczyna i wyjęła tę kartkę z ucha blondyna. Wcisnęła mu ją w dłoń. To samo zrobiła z długopisem, który chowała w kieszeni.
- Proszę, panie Zamyślony. - mruknęła, starając się ponownie nie roześmiać.

Mike

Chłopak napisał na kartce Na imię mi Mike. Podał ją dziewczynie.
Ej, ale czy to ty nie powinnaś pisać coś na kartce, a ja ci odpowiadać. Przecież ja mówię i nie słyszę - powiedział.

Dalia

- Ej, bo ty mówić możesz. Nie jesteś głuchoniemy. - zrozumiała wreszcie dziewczyna. Bardzo błyskotliwe. Przeczytała i uśmiechnęła się triumfująco.
- Pan Zamyślony to Mike, już wiem. - stwierdziła głośno. Chwyciła ten długopis i zabrała kartkę. Oparła ją o plecy blondyna i napisała coś, po czym wręczyła mu papier. Było tam napisane: Ale śpiewam cudownie. >D

Mike

Tak, jak pies który wyje do księżyca - odpisał na kartce. Małymi literkami napisał żart. No nie wiadomo czy dziewczyna się nie obrazi, a tego by nie chciał. Dobrze mu się z nia gadało.

Dalia

Dalia zaśmiała się. Na to porównanie nie wpadłam, odpisała i oddała Mike'owi i kartkę, i długopis. Cieszyła się, że fajnie się bawi w jego towarzystwie. Zapomniała o tym, co ją dręczyło - starych i nowych kłopotach.

Mike

No widzisz jaki ja mądry - napisał i podał dziewczynie kartkę. Cieszył się, że potrafi żartować. Myślał, że do końca życia będzie chodził taki smętny.

Dalia

Zaśmiała się i po raz kolejny poczochrała chłopaka po jasnych włosach.
Ale ja mam ładniejsze. - dopisała, myśląc właśnie o jej długich, lekko kręconych włosach. Uśmiechnęła się do niego z nutką złośliwości, a przynajmniej tak to wyglądało.