W środku lasu

Gość

Wzruszyła ramionami. - No trudno... ale ze swojego planu nie zrezygnuje... - odparła ciągle formując w dłoniach śnieżkę ze śniegu. Gdy wydała jej się wystarczająco twarda, szybko chwyciła Setha za kaptur, żeby jej się nie wywinął i natarła go swoją kulką śnieżną. Odsunęła się trochę do tyłu i zachichotała.

Seth

- Taa... Dzięki. - mruknął potrząsając głową. Twarz piekła go nieprzyjemnie. Gdy dziewczyna się śmiała skorzystał z okazji i rzucił w Nią śnieżką. Uśmiechnął się lekko, gdy dostała w głowę, ale jakoś nie miał ochoty na tego typu zabawy...

Gość

Strząsnęła z głowy śnieg, z lekkim niesmakiem na twarzy. Oddałaby chłopakowi, ale widząc jego wyraz twarzy, powstrzymała się. - No dobra, nie będę Cię już zadręczać - mruknęła strzepując jeszcze z siebie resztki białego puchu. Westchnęła cicho. Dlaczego to właśnie ona musiała zniechęcać do siebie ludzi?

Seth

- Nie o to chodzi. Ostatnio mi się nwszystko zwaliło a głowe. - mruknął lekko się krzywiąc. No cóż... Jego szczęście, prawda?

Gość

- Wszystko? – zainteresowała się. No cóż, może nie ona jedyna miała same problemy? Zerknęła na niego oczekując odpowiedzi.

Seth

- Znaczy... stopniowo jest ich coraz więcej. - skrzywił się lekko. - Jakby dochodziły z tych nagromadzonych paru lat.

Gość

- Rozumiem Cię. Tylko w moim przypadku wszystkie problemy weszły w moje życie od razu, odkąd się urodziłam... ale nie chcę o tym teraz rozmawiać - odparła przenosząc wzrok na jakieś drzewo. Westchnęła ponownie.

Seth

- Hmm... Jestem niezły w pocieszaniu, więc chętnie posłucham o ile zmienisz zdanie. - wysczezrzył się w uśmiechu jak to on.

Gość

- No może skorzystam kiedyś. Ale nie teraz... - odparła odwzajemniając uśmiech, nieco bledszy od chłopaka. - A tak właściwie co Cię sprowadziło do tego miasta? - spytała po chwili odgarniając kosmyk włosów za ucho.

Seth

- Rodzina. - skrzywił się na samo to słowo.- Uciekałem przed nią. Ale nawet tu znalazł się brat! - jęknął.

Gość

- Co, tak Ci utrudniała życie? - spytała z lekkim uśmiechem. No cóż jej też specjalnie w niczym nie pomogła...

Seth

- Znaczy... Wiesz no wszędzie gdzie się ruszę - tam jest moja rodzina. Tak po krótce. - odpwoiedział krzywiąc się w grymasie.

Gość

- Jesteś moją przeciwnością. Mi w ogóle w niczym nie przeszkadzała i w tym cały problem. Zero zainteresowania. Chociaż to nie była moja prawdziwa rodzina, więc... - urwała. No tak, niby jeszcze przed chwilą nie chciała nic chłopakowi powiedzieć, ale i tak sama się w końcu wygadała. Nie chciała o tym mówić, no ale skoro już zaczęła wolała skończyć. - Nigdy nie widziałam swoich rodziców. Może kilka miesięcy po moim urodzeniu, ale i tak nic z tego nie pamiętam. Nie wiem czemu mnie oddali do domu dziecka, ale mieli ku temu widocznie ważny powód. Mieszkałam tam kilka lat, aż w końcu trafiłam na rodzinę zastępczą. Było mi u nich naprawdę dobrze, ale dwa lata przed moją pełnoletnością wszystko się popsuło. Matka zastępcza zmarła, ojciec zaczął pić. Nie zamierzałam o tym nikomu mówić, tak strasznie nie chciałam wracać do domu dziecka, chociaż i tu nie było już zbyt przyjemnie. Wycierpiałam te dwa lata i postanowiła wyjechać. Dokądkolwiek, byle żeby nie zostawać w Paryżu, pomimo tego, że tak bardzo kochałam to miasto... - powiedziała. Gdy skończyła cicho westchnęła. Może i mogła by się w tej chwili rozpłakać, ale nie chciała robić z siebie jakiejś osoby, która tylko ciągle się nad sobą użala, a poza tym czuła że nie wyciśnie już z siebie żadnej łzy.

Seth

- Przykro mi. - bąknął cicho. Co miał więcej powiedzieć? Przynajmniej ma to już za sobą.

Gość

- No cóż... było, minęło - odparła cicho. Ponieważ dziewczyna nie wiedziała jaki teraz podjąć temat, stała tylko jak posąg ze wzrokiem wlepionym w zamarzniętą ziemię.